In het jaar 1887 werd het Gouden Jubileum, ter eren van de 50ste verjaardag van haar troonsbestijging gevierd. Vijftig Europese monarchen en prinsen, met uitzondering van de Russische tsaar, en tal van overzeese delegaties werden in Londen verwacht voor de belangrijkste festiviteiten, die gepland waren voor mei en juni. Naast optochten, familiediners, officiële banketten en processies werd er op 21 juni 1887 een dienst gehouden in Westminster Abbeyde plechtige climax
“Mijn zonen, schoonzonen, kleinkinderen en achterkleinkinderen kwamen naar voren, bogen en kusten mijn hand, en ik kuste ze allemaal; hetzelfde ritueel dan voor de dochters, schoondochters, kleindochters en achterkleinkinderen; ze maakten een buiging en ik omhelsde haar hartelijk. Het was een heel ontroerend moment en ik zag tranen in sommige ogen”.
Tot enthousiaste bijval werd Victoria geëscorteerd van Buckingham Palace naar de abdij in een open landauer, geëscorteerd door Indiase cavaleristen. Voor Victoria zelf werden de festiviteiten overschaduwd door zorgen over haar ernstig zieke schoonzoon, kroonprins Friedrich Wilhelm. Met het huwelijk van hun oudste dochter hadden Victoria en Albert ooit gehoopt het Britse constitutionalisme naar Pruisen te exporteren en een Brits-Pruisische alliantie te creëren. Victoria was vooral bedroefd door het vooruitzicht dat haar kleinzoon prins Wilhelm (de toekomstige Wilhelm II), van wie ze geloofde dat hij alle ongelukkige eigenschappen van het Hohenzollern- karakter had geërfd, op het punt stond een vroege ambtstermijn en een lange regering aan te nemen. Ze twijfelde aan Wilhelm’s persoonlijke volwassenheid en ervaring voor het ambt van Kaiser. Ook de gedachte dat dit is gedaan door kanselier Otto von Bismarck, die je haatte, die ze persoonlijk had ontmoet tijdens een privé familiebezoek in april 1888, stelde haar op geen enkele manier gerust.