Op 28 juni 1838 vond de kroning plaats in Westminster Abby. Het parlement had £ 79.000 goedgekeurd voor de ceremonie, meer dan het dubbele van wat Willem IV in 1831 tot zijn beschikking had gehad. Op de kroningsdag werd Victoria vervoerd in de Gold State Coach tijdens de rijtoer route van Buckingham Palace via Hyde Park, Piccadilly, St James’s Square, Pall Mall, Charing Cross en Whitehall op weg naar Westminster Abbey. Na twee zeer impopulaire voorgangers werd de jonge monarch met enthousiasme begroet en door de mensen gezien als energiek, humoristisch en vrolijk. Vierhonderdduizend bezoekers zouden naar Londen zijn gekomen voor de kroningsvieringen .
De aartsbisschop van Canterbury, William Howley, vond de Edwardiaanse kroon te zwaar voor Victoria en kroonde haar tijdens een vijf uur durende ceremonie met de Imperial State Crown die speciaal voor haar was gemaakt. Voor het eerst waren ook leden van het Lagerhuis aanwezig bij de kroning, waarmee de toenemende democratisering van Groot-Brittannië werd onderstreept. Over de gebeurtenis noteerde Victoria in haar dagboek:
“Ik kan echt niet zeggen hoe trots ik ben om de koningin van zo’n natie te zijn.”
De eerste premier van de jonge koningin Victoria was lord Melbourne. De 18-jarige koningin en de 58-jarige weduwnaar ontwikkelden een hechte band, naast politieke kwesties adviseerde hij haar ook over privézaken en modezaken, daarom werd deze intimiteit vaak geïnterpreteerd als Victoria’s verliefdheid. Tijdens bijna dagelijkse audiënties of urenlange paardrijtochten samen, bracht lord Melbourne haar dichter bij de geschiedenis van het Huis van Hannover en gaf hij zijn beoordeling van de sterke en zwakke punten van vooraanstaande politici; Kennis die in de jaren daarna waardevol was voor Victoria. Hij maakte haar duidelijk dat zij als constitutionele monarch de staat vertegenwoordigde en in het openbaar geen mening mocht uiten die afweek van die van haar regering. Lord Melbourne verborg zijn verbazing over de naïviteit, politieke onervarenheid en onwetendheid van de koningin en probeerde haar gebrek aan deze kennis in het onderwijs op te vullen.
Het eerste jaar dat Victoria koningin was, was erg succesvol met de steun van de premier, maar de goede diensten van Lord Melbourne duurden slechts zolang de regering stabiel bleef.
In mei 1839 trad Lord Melbourne af als premier omdat hij de meerderheid van de stemmen in het Lagerhuis had verloren en aangezien noch de conservatieve Tories, noch de Whigs een voldoende meerderheid in het parlement behaalden, hoopte Melbourne dat de nieuwe regering zou mislukken en dat er nieuwe verkiezingen zouden volgen. zijn partij versterken. Dit project bleef voor de politiek onervaren Victoria verborgen, ze voelde de gedachte aan een naderend vertrek van haar premier en een regeringsovername door de Tories onder leiding van Robert Peel als een persoonlijke en politieke catastrofe. Peel, die bereid was een minderheidsregering te vormen, achtte een personele aanpassing van de rechtbank onvermijdelijk en eiste dat de koningin enkele hofdames uit Whig-kringen zou ontslaan en vervangen door dames uit Tory-kringen. Victoria, die haar hofdames beschouwde als vrienden en naaste metgezellen wiens selectie ze als een privéaangelegenheid beschouwde, weigerde dit verzoek, vooral omdat ze Peel onsympathiek vond. Toen Peel onder deze omstandigheden weigerde een regering te vormen, kreeg Lord Ashley de post van premier aangeboden, maar ook hij weigerde op deze voorwaarden. Uiteindelijk traden de Tories af en bleven de Whigs onder Lord Melbourne aan de macht. De koningin prees haar weigering als een politieke overwinning, in de overtuiging dat ze de waardigheid van de kroon had verdedigd. Met haar weigering opereerde Victoria in een constitutioneel grijs gebied in deze zogenaamde ” slaapkamercrisis “, die haar veel publieke kritiek opleverde.
De hofdames-affaire en het onverstandige optreden van Victoria in de Flora Hastings-affaire, waarin Flora Hastings, een hofdame van de hertogin van Kent die leed aan een levertumor, ten onrechte werd verdacht van een onwettige zwangerschap, kostte de koningin publieke achting en sympathie. Victoria werd niet langer gezien als de onschuldige koningin, maar als een koude, harteloze vrouw die, samen met haar roddelende Whig-hofdames, een onschuldige reputatie had verpest. In geen van beide zaken had Lord Melbourne zo resoluut gereageerd als van hem mocht worden verwacht als adviseur en vertrouweling van een onervaren monarch. Zelf veroordeelde Victoria het gedrag bij haar eerste politieke actie 60 jaar later met de zin:
“Het was een vergissing.”
Er waren steeds meer publieke eisen dat de koningin zou trouwen, omdat men hoopte dat een echtgenoot een matigende invloed zou hebben op Victoria, die vaak erg emotioneel handelde.
